کردها طی قرون متمادی با لباس محلی خود پیوند عاطفی، عقیدتی و سنتی شدیدی برقرارکرده‌اند و علاقه زیادی به حفظ و نگهداری لباس سنتی خود که نشانگر هویت فرهنگی آنهاست دارند . حتی در ابتدای حکومت پهلوی، هنگام زمامداری رضاشاه که مقرر شد تمام مردم ایران لباس واحدی بپوشند، کردان در مقابل این دستور مقاومت نشان داده، لباس خود را تغییر ندادند . یکی از اشتباهات بزرگ رضا شاه منع پوشش های محلی و اصیل ایرانی بود . البته در شهرهای بزرگ مانند سنندج و کرمانشاه برخی از جوانان، لباس محلی را فقط در مراسم و جشنهای خاص می‌پوشند و علاقه‌ای به استفاده از آن بطورمعمول ندارند به همین دلیل در سنندج کمتر کسی دیده می‌شود که با لباس محلی درخیابان ظاهر شود، اما در سایر شهرها مانند سقز بانه و مریوان غالبا تمامی زنان ومردان با لباس محلی در شهر دیده می‌شوند . لباس و پوشاک کردان از تنوع و غنای فوق‌العاده‌ای برخوردار است که در زینتها و رنگهای لباس به چشم می‌خورد. لباس کردی هرگز یک رنگ و تیره‌گون نیست بلکه همیشه با ترکیب رنگهای مختلف، چشمها را به طرزمطبوعی خیره می‌کند و انسان به این باور می‌رسد که طبیعت و محیط پیرامون، مرغزارهای سرسبز، گلهای رنگارنگ ، سپیدی برفها، آسمان صاف و آبی، سیلابهای خروشان در این تنوع رنگ تاثیر مهمی داشته‌اند . لباس زنها نیز از پیراهن بلندی تا روی پنجه پا که گاهی با پولکهای الوان تزیین شده و روی آن یک نیمه تنه به اسم " سوخمه " از پارچه زری یامخمل پوشیده و بالای سوخمه گاهی لباسی به اسم " کوا " که از پشت تا پایین پنجه پاکشیده شده و روی آن را گاهی نیمه تنه به نام < سلته > می‌پوشند، تشکیل می‌شود . پوشیدن هر یک از این لباسها بستگی به سلیقه زنان دارد، شلوار آنها گشاد و از جنس حریر است، پارچه‌ای توری به عنوان روسری و پارچه دیگر به اسم " شتونیه" یا "شال" به طول سه متر که روی ناحیه کمر بسته می‌شود جز لباس زنان کرد است. زنان و دختران منطقه اورامانات گیسوان خود را به شکل رشته‌های باریک می‌بافند و بر گیسوان بافته خود کلاه سکه دوزی شده می‌گذارند . چسبان و پوتین سافه بلند است، در کوه‌های کردستان جنوبی، مردان لباس گشاد تری می‌پوشند که با نیاز بالا رفتن ( صعود ) سازگارتر است . شلوار آن گشاد و کت کوتاه و از جنس نمد سفید است، یک دستار سفید و آبی با تصویر " چشم پرنده " نیز به دور سر می‌پیچیند و از کمر بند رنگارنگ نیز استفاده می‌کنند،همچنین لباس مردانه کردی تابع مقتضیات محیط و شیوه زندگی است و در عین حال گاهی درآن تنوعهای بسیار جالبی هم دیده می‌شودبرخی از لباس مردان تیره رنگ است که ازکت بدون یقه، شلوار ، دهانه تنگ دستاری بر سر و شالی بر کمر تشکیل شده است ولی عموما به شاد زیستی و رنگهای روشن که همانا سنت زرتشت است باور دارند . پیراهنهای بدون یقه و سفید می‌پوشند که در انتهای آستین، زباله مثلثی شکلی قرار دارد که درحالت عادی به دور مچ یا بازو پیچیده می‌شود و آن را " لفکه سوزنی" می‌نامند . در صورتی که پیراهن بدون لفکه باشد، اغلب هنگام کار مچها را با پارچه نوارمانندی می‌بندند، اغلب مردان از دستار و شال تیره رنگ مخصوصی به نام "رشتی" استفاده می‌کنند، زینت مردان بیشتر ساعت جیبی با زنجیر آویزان در جلو سینه و گاهی ساعت مچ یاست . با توجه به زمستانهای سرد منطقه، اغلب از پالتو استفاده می‌شود، اما قشرهای غیرمرفه نمد ضخیمی به نام " پستک " می‌پوشند و چوپانان برای جلوگیری از سرما وحفاظت از سرما وباران ، قبای نمدی دراز و بدون آستین دارند که دو زبانه کوچک به عنوان آستینهای کاذب در امتداد
لباس مردان کرد ساکن فلات ایران تنگ وچسب بدن، با چینهای باز، شلوارشانههای آن قرار دارد.
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
کرمانشاه محل سکونتم نیست اما "محله خاطراتمه". تقریباً مسلط به زبان کردی و علاقه مند به این زبان هستم. "بانی چاو " واژه کردی و به مفهوم "روی چشم " می باشد.
