کردها طی قرون متمادی با لباس محلی خود پیوند عاطفی، عقیدتی و
سنتی شدیدی برقرارکرده‌اند و علاقه زیادی به حفظ و نگهداری لباس
سنتی خود که نشانگر هویت فرهنگی آنهاست دارند . حتی در ابتدای
حکومت پهلوی، هنگام زمامداری رضاشاه که مقرر شد تمام مردم ایران
لباس واحدی بپوشند، کردان در مقابل این دستور مقاومت نشان داده،
لباس خود را تغییر ندادند . یکی از اشتباهات بزرگ رضا شاه منع
پوشش های محلی و اصیل ایرانی بود .
البته در شهرهای بزرگ مانند سنندج و کرمانشاه برخی از جوانان، لباس
محلی را فقط در مراسم و جشنهای خاص می‌پوشند و علاقه‌ای به
استفاده از آن بطورمعمول ندارند به همین دلیل در سنندج کمتر کسی
دیده می‌شود که با لباس محلی درخیابان ظاهر شود، اما در سایر
شهرها مانند سقز بانه و مریوان غالبا تمامی زنان ومردان با لباس محلی
در شهر دیده می‌شوند . لباس و پوشاک کردان از تنوع و غنای فوق‌العاده‌ای
برخوردار است که در زینتها و رنگهای لباس به چشم می‌خورد. لباس
کردی هرگز یک رنگ و تیره‌گون نیست بلکه همیشه با ترکیب رنگهای مختلف،
چشمها را به طرزمطبوعی خیره می‌کند و انسان به این باور می‌رسد که
طبیعت و محیط پیرامون، مرغزارهای سرسبز، گلهای رنگارنگ ، سپیدی
برفها، آسمان صاف و آبی، سیلابهای خروشان در این تنوع رنگ تاثیر
مهمی داشته‌اند . لباس زنها نیز از پیراهن بلندی تا روی پنجه پا که گاهی
با پولکهای الوان تزیین شده و روی آن یک نیمه تنه به اسم " سوخمه " از
پارچه زری یامخمل پوشیده و بالای سوخمه گاهی لباسی به اسم " کوا "
که از پشت تا پایین پنجه پاکشیده شده و روی آن را گاهی نیمه تنه به نام
< سلته > می‌پوشند، تشکیل می‌شود . پوشیدن هر یک از این لباسها
بستگی به سلیقه زنان دارد، شلوار آنها گشاد و از جنس حریر است،
پارچه‌ای توری به عنوان روسری و پارچه دیگر به اسم " شتونیه" یا "شال"
به طول سه متر که روی ناحیه کمر بسته می‌شود جز لباس زنان کرد است.
زنان و دختران منطقه اورامانات گیسوان خود را به شکل رشته‌های باریک
می‌بافند و بر گیسوان بافته خود کلاه سکه دوزی شده می‌گذارند .
لباس مردان کرد ساکن فلات ایران تنگ وچسب بدن، با چینهای باز، شلوار
چسبان و پوتین سافه بلند است، در کوه‌های کردستان جنوبی، مردان لباس
گشاد تری می‌پوشند که با نیاز بالا رفتن ( صعود ) سازگارتر است . شلوار
آن گشاد و کت کوتاه و از جنس نمد سفید است، یک دستار سفید و آبی با
تصویر " چشم پرنده " نیز به دور سر می‌پیچیند و از کمر بند رنگارنگ نیز
استفاده می‌کنند،همچنین لباس مردانه کردی تابع مقتضیات محیط و شیوه
زندگی است و در عین حال گاهی درآن تنوعهای بسیار جالبی هم دیده
می‌شودبرخی از لباس مردان تیره رنگ است که ازکت بدون یقه، شلوار ،
دهانه تنگ دستاری بر سر و شالی بر کمر تشکیل شده است ولی عموما
به شاد زیستی و رنگهای روشن که همانا سنت زرتشت است باور دارند .
پیراهنهای بدون یقه و سفید می‌پوشند که در انتهای آستین، زباله مثلثی
شکلی قرار دارد که درحالت عادی به دور مچ یا بازو پیچیده می‌شود و آن را
" لفکه سوزنی" می‌نامند .
در صورتی که پیراهن بدون لفکه باشد، اغلب هنگام کار مچها را با پارچه
نوارمانندی می‌بندند، اغلب مردان از دستار و شال تیره رنگ مخصوصی به
نام "رشتی" استفاده می‌کنند، زینت مردان بیشتر ساعت جیبی با زنجیر
آویزان در جلو سینه و گاهی ساعت مچ یاست . با توجه به زمستانهای
سرد منطقه، اغلب از پالتو استفاده می‌شود، اما قشرهای غیرمرفه نمد
ضخیمی به نام " پستک " می‌پوشند و چوپانان برای جلوگیری از سرما
وحفاظت از سرما وباران ، قبای نمدی دراز و بدون آستین دارند که دو زبانه
کوچک به عنوان آستینهای کاذب در امتداد
شانه‌های آن قرار دارد.
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
کرمانشاه محل سکونتم نیست اما "محله خاطراتمه". تقریباً مسلط به زبان کردی و علاقه مند به این زبان هستم. "بانی چاو " واژه کردی و به مفهوم "روی چشم " می باشد.
